Beste Snorvliegers,
Je hoopt op mooi weer, maar de verwachting is aanmerkelijk slechter. En dan blijkt de werkelijkheid toch weer mee te vallen.
Niet iedereen kon helaas komen, ik heb een aantal afzeggingen ontvangen. Tsja, als je motor kapot is of je zit vanwege het werk- en rijtijden besluit vast in het buitenland, dan kun je niet vliegen op de heide.
En toch hebben we een fantastische 44 uur op de Ginkelse Heide gehad.
Op vrijdagmiddag was ik voor 14.00u op de hei. Even tijd om rond te kijken en ook om het monument te bezoeken. Bij de voorgaande editie van ons paramotor evenement op de Ginkelse heide was ik daar niet aan toegekomen. Even een momentje voor mezelf dus.
Toen ik terugliep kwam de eerste andere vlieger al aanrijden. Binnen een uur waren er al diverse vliegers en dat maakte het extra gezellig. 's Avonds waren we met zeker 25-30 vliegers.
Vanaf 17.00u hebben we wat vluchtjes gemaakt. Het was onmogelijk om een tocht te gaan maken, de grondwind was al spannend genoeg, de bovenwind was gewoon hard. Op een gegeven moment gaf mijn GPS aan, dat ik naar het westen vloog, terwijl mijn neus toch echt richting het oosten wees. Er zijn ongeveer 18-20 vluchten gemaakt.
Het kamp werd mooi opgezet. Jacques had een mooie punttent meegenomen, waar ik zelf nog een partytent tegenaan gezet had. De tenten bleken ook nodig te zijn, vanwege de regen. Het werd een gezellige avond. Een hoog reünie gehalte en een mogelijkheid om andere vliegers te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. Snorvliegen is meer dan rondbrommen in de lucht.
Iedereen lag op tijd in bed.... De volgende morgen was de tent prachtig opgeruimd. Alsof we echt om 22.00u te bed gegaan waren.
Toen ik wakker werd klapperde mijn tentje, wat een baal, veel wind. Nadat ik mijn tent uitgegaan was bleek het wel mee te vallen. Maar ja, het was 07.00u. De wind zou gaan toenemen. Meteen de meteo gegevens opgehaald met mijn iPhone. Lastig weer, veel bovenwind.
De eerste vlieger ging even later de lucht in om te kijken hoe het echt was. Het was vliegbaar..., maar daar was ook alle mee gezegd. Veel vliegers keken elkaar aan. Wat gaan we doen. Zijn we kuddedieren, die een leider volgen? Nee hoor, iedereen maakte zijn eigen afwegingen. Uiteindelijk zijn er, meen ik, 8 vliegers de lucht in gegaan. Niet iedereen met een vlag.
Eén van de vliegers gaf aan, dat hij niet met een vlag durfde te vliegen met dit weer. Dat was de mooiste les van het weekend. Iets wel of niet durven is zelfbescherming. Het feit, dat we meedoen aan een herdenking betekent niet, dat we inboeten op vliegveiligheid. Integendeel. Juist op zo'n moment zou je extra marges moeten nemen. De deelname op zich geeft extra afleiding en dat neemt risico's met zich mee. Een Engelse uitspraak, die in de vliegerwereld wel een gebezigd wordt:"You've got Jack's limit, Bill's limit and the bloody limit." De betreffende vlieger nam de juiste beslissing. De combinatie van het weer en zijn eigen inschatting zorgde ervoor, dat hij de enige juiste beslissing nam. Chapeau!!!!! Ieder zijn limiet en niemand is voorbij de "bloody limit" gegaan. Erg goed om dit zo mee te mogen maken.
Voor mij was het de eerste keer met een vlag. Ik wilde erg graag met de Britse vlag vliegen. En dat is gelukt. Mijn jaar kan niet meer stuk. Ik heb gedaan, waar ik sinds de vorige herdenking naar toegeleefd heb. Voor de herdenking zelf was het ook goed te zien, dat de vlaggen van Engeland, Polen, Nederland en van de !e Britse luchtlandingsdivisie rondgevlogen werden. Geen enkele vlag ontbrak. TOP!
Vervolgens hebben we eerste rang gezeten bij de dropping. De wind was nog steeds hard en het was verbazingwekkend, dat alle droppings doorgegaan zijn. Wel was er wat "persoonlijke schade" en waren er onverwachte landingen, waaronder een landing in een boom, op de markt en op de provinciale weg.
Na de droppings weer wachten op mooi weer. Steeds meer vliegers gingen inmiddels naar huis. De wind ging heel langzaam minder hard waaien. Toch stiekum mijn tankje bijgevuld. Weer naar elkaar staren. Wat denk jij... En weer kozen alleen de vliegers, die het voor zichzelf verantwoord vonden om te vliegen het luchtruim. Eigenlijk was de situatie hetzelfde als in de ochtend. Toch nog lekker een half uurtje gevlogen met vier vliegers. Zondag zou het weer vergelijkbaar zijn, maar dan wel met buien. Geen vliegweer dus, de "bloody limit".
De laatste zaken opgeruimd en met zes overgeblevenen naar Juffrouw Tok gegaan voor een Kip Piri Piri.
Om 22.00u reed ik als laatste van een donkere stille heide af. Saluerend naar de 2000 parachutisten, die vanuit 121 Dakota's op 18 september 1944 gedropt waren en geprobeerd hebben ons land te bevrijden.
Opdat wij nooit zullen vergeten.
Tot gauw,
Frank
_________________ PH-9C5 Fresh Breeze Thorix 130 Swing Powerplay Scorpio 26 Time flies: http://www.frankmoorman.nl
 Frank Moorman
|