Paramotor forum.NL

Het is hier zo verschrikkelijk stil, je zou denken dat er hooguit enkele aktieve beoefenaars van deze sport zijn of dat het een sport voor loners is.
Beide is niet het geval zo heb ik al gemerkt.

Laat ik eens een knuppel in het paramotor hok gooien

Het eerste wat ik dacht toen ik achter het bestaan van deze sport kwam is 'dat wil ik ook!'.
Ik heb inmiddels de eerste babystapjes gezet maar er blijft wat knagen...
En dat is de angst..en dan met name de angst voor angst
Het is een erg grote stap van wat vliegeren met een scherm tot daadwerkelijk de lucht in gaan..

**Wat als ik verstijf of in paniek raak daarboven?***

Is dat bespreekbaar hier? Er is weinig over te lezen en er zijn al wat beginners voorbij gekomen op dit forum.
Ben ik zo'n koekie of wordt papa oud?
Ik weet inmiddels dat het parapiloten gilde niet exclusief bestaat uit daredevils of ex. F16 piloten met stalen zenuwen
Ik weet ook inmiddels dat meer mensen dit hebben moeten overwinnen en inmiddels vele jaren vliegen wat een grote aanmoediging is.

Dus:
Wie was bang de eerste keer alleen de lucht in?
Hoe lang duurde het om dit te overwinnen en het grote genieten begon?
Hoeveel nieuwelingen stoppen na €10.000 euro uitgegeven te hebben omdat ze een excuus blijven vinden om niet te hoeven opstijgen?

Google biedt trouwens weinig houvast daar aan de ene kant het mantra 'de veiligste manier van vliegen' hoogtij viert en aan de andere kant het web vol staat met incidenten en ongevallen (die worden uiteraard overal gedeeld en herhaald).

Fire at will!

Angst hmm. Ik heb geen angst wel een gezonde dosis spanning.
Dat houd je ook alert,grove fouten kan je je niet veroorloven in deze hobby.
Daarom is het ook belangrijk dat je stapje voor stapje opbouwt en niet over je eigen grenzen gaat.
Les nemen, is daarbij dan ook belangrijk.
Wat zijn de do`s en wat de dont`s,
Laat je niet gek maken door de vele ongevallen filmpjes,als er al wat gebeurt is het in 99 procent piloot error.
Vlieg niet bij turbulentie bijvoorbeeld. Avonds of vroeg in de morgen.
Lees je in en leer.

Aan het materiaal zal het tegenwoordig niet liggen.
Succes in iedergeval.

Beste Erwin,

ik herken mijzelf in je verhaal, ook ik had wel een bepaalde angst om op te stijgen maar nu 20 starts verder moet ik zeggen dat het steeds beter gaat. Ik moest zelf erg wennen aan elke beweging in de lucht die ik niet zelf veroorzaakte. Maar van het vliegen begin ik nu steeds meer te genieten als het maar niet "te" thermisch is !
succes

Hoi Erwin (neem ik aan?)

Tsja, Wat mijn naamgenoot al meldde, ja, geen angst, maar gezonde spanning. Dat zie je ook aan de paramotorplasjes die nog snel ff voor het opstijgen worden gedaan door menig paramotorvlieger. (heb het nog nooit een paramotorvliegster zien doen overigens...)
Zonder spanning wordt het gevaarlijk. Je moet alert blijven. Koop goede spullen zodat je daar geen stress over hebt. Vooral het scherm is belangrijk. Een nieuwe scherm kopen dus. Moet namelijk bij je passen. Daar kan je instructeur goed in adviseren.
Mijn eerste keer alleen in de lucht was fantastisch. De instructeur is hierin heel belangrijk. Die begeleid je de lucht in en houdt ook constant contact met je.
Ik heb nu net een jaar m'n brevet en vlieg regelmatig.
Het blijft altijd spannend, maar angst heb ik nooit gehad.

succes met de opleiding!

Heel herkenbaar hoor Erwin 123. Ik zou het geen angst noemen maar spanning. En ja die is groot tijdens je eerste vluchten. Daarom is het ook zo belangrijk dat als je de opleiding gaat doen je dit zo snel mogelijk achter elkaar doet en niet elke keer er 3 maanden tussen laat zitten. Want dan blijft het stress nivo erg hoog en kom je er nooit over heen.

Doen, doen, doen. Elke keer weer. Dat geeft vertrouwen!
Je bent echt niet de enige hoor. Ik heb hier F16 vliegers gehad, stierenvechters, mensen van de BBE, parachutisten, dominees en noem maar op. Zodra ze de eerste zelfstandige vlucht gaan maken zijn ze allemaal zo mak als een lammetje. Maar juist door veel te vliegen en te oefenen verminder je deze spanning.
Het mooiste vind ik altijd dat als cursisten de eerste keer de lucht ingaan ze heel stil zijn. Dan zijn ze geland en dan beginnen de babbels weer. Haha...1 van de leuke dingen van het les geven vind ik dat.
En als mensen merken dat ze zodra ze hun brevet hebben en door de spanning toch minder gaan vliegen, mogen ze altijd een avond terug komen zodat ik ze daarover heen kan helpen. Daarna vliegen ze alleen nog en zijn ze erover heen.

Enne....Rene H. dan heb je nog nooit gekeken als ik ging vliegen. Ik doe ook altijd het para plasje nog ondanks dat ik al wat meer vluchtjes heb gemaakt

Groet Jurg
http://www.skydance.nl
http://www.dudek.eu
http://www.paramoteur.com
http://www.simplify-ppg.com
http://www.flandersparamotor.be
http://www.hscom.pt

Bedankt voor de antwoorden.

Het punt is dat je niet weet hoe je lichaam reageert als je je plotseling alleen op grootte hoogte bevindt en je bent op jezelf aangewezen om weer veilig op de grond te komen.

Misschien een handig voorbeeldje van wat ik bedoel...
Enkele jaren geleden besloten we zonnepanelen op het dak te leggen.
We nodigde eerst een dakdekker uit om de staat van het dak te beoordelen (ik woon in een drive-in woning met een plat dak en het woongedeelte op de 1e verdieping).
Deze kwam en zette op het balkon op de eerste verdieping een ladder tegen de gevel en klom het dak op.
Omdat ik het dak ook wel eens wilde zien klom ik ook de ladder op (ik voelde geen enkele weerstand om de ladder op te klimmen).
Eenmaal bovenaan de ladder over het dak en de buurt uitkijkend en met mijn handen op de dakrand werd het licht in mijn hoofd en besefte ik dat ik als de sodemieter naar beneden moest om niet van de ladder te tollen.

Ik was dus niet bang voor ladders of hoogte maar mijn lichaam dacht daar anders over
Dat is mijn punt, je weet niet hoe je fysiek reageert al besef ik dat een ladder iets anders is dan de min of meer gefixeerde positie in een harnas waardoor hopelijk de 'val' sensatie uitblijft.

Overigens had ik nergens last van toen ik bij het plaatsen van de zonnepanelen met een personenlift (zo'n bakkie) het dak op ging, het was puur het staan op de ladder dat voor het lichte gevoel in mijn hoofd zorgde.
Als je dat krijgt als je in je eentje op 100 meter boven de grond hangt is dat niet echt bevordelijk om weer gecontroleerd op de grond te komen...

Ik ben dus bang voor een sensatie zoals op die ladder, ik wil wel maar wat als dat relais weer inkicked.

Ik heb dit al eerder gevraagd aan mijn instructeur maar heb je mensen gehad die verstijfde en die je naar beneden moest praten?
Of die na de eerste keer vriendelijke bedankte en blij dat ze het overleefd hadden het wel gezien hadden?

Wat je omschrijft is puur psychisch ook wel hoogtevrees genoemd.
Bijna elke piloot heeft hoogtevrees en lijkt juist daarom te zijn gaan vliegen.
Ik heb het ook en tijdens mijn 14 jarige zweefvliegervaring dacht ik elke keer weer, als ik over het randje van de cockpitkap honderden meters naar beneden keek: "En als ik nu ineens hoogtevrees krijg?"
Ik ken het gevoel van de trap en het dak, boom, etc en in de Efteling voelde ik mij ook niet op mijn gemak in oa de Pagode, vooral niet als ik aan het randje stond en die rode arm naar beneden zag en een reuzenrad krijg je mij al helemaal niet in!
Het heeft te maken met het vertrouwen wat tussen jou en de aarde zit, met vliegen zit er niks tussen en voel je je één met je vleugel/scherm.
Toen ik van het zweefvliegen naar ULM wilde overstappen en dus in de open lucht terecht zou komen, heb ik éérst twee passagierstarts met een delta-trike gedaan, ik zat toen in de open lucht en boven het spatbord, geen centje "pijn" .
Daarna heb ik met instr Robbert de Vries een Paramotorvlucht gedaan en heb zelf gestuurd, dit voelde goed en ben toen de opleiding begonnen die 8 jaar geleden nog 800,= kostte en voor mezelf dacht, als dit het wauw-gevoel geeft ga ik verder met aanschaf e.d.
Helaas zijn de cursuskosten vandaag de dag een stuk hoger, wat de drempel ook een stuk hoger maakt.
Jammer want er staat genoeg gebruikt te koop, maar de mensen durven de gok niet te wagen en een impulsieve aankoop kan je veel geld gaan kosten, het vliegen moet dan ook een beetje in je bloed (gaan) zitten, anders niet doen voor die 20-30 vluchten per jaar, waar je ook nog eens eea voor opzij moet zetten, want elke vlucht die je niet maakt, haal je nooit meer in.
Ik zou adviseren, maak eens een passagiersvlucht, voordat je enkele maandsalarissen neertelt.

SUCCES!

Eindelijk weer eens een echt respectvolle thread op dit forum.

Om meteen maar met de deur in huis te vallen. Ik heb een kleine 13.000 vlieguren, waarvan 700 op de F16. Ik zou dus volgens de woorden van Erwin stalen zenuwen moeten hebben.
Onlangs ben ik door de 500 uur paramotor gegaan, maar leeg net als Jurg voor elke vlucht mijn blaas.
Voor elke start heb ik een gezonde spanning. Elke situatie is immers anders.

Van belang is, dat je een goede opleiding geniet met een school/instructeur waar je een goede klik mee hebt. En precies zoals Jurg aangeeft, blijf doorgaan.
Elke paramotorvlieger heeft in het begin een flinke dosis spanning gekend.
Bedenk eens. Voor de start, dan ligt er een vod achter je. Pas tijdens de start wordt het een luchtvaartuig. Dat vraagt om een flinke dosis coordinatie, concentratie en inspanning.
Het zou vreemd zijn als het lichaam daar niet gezond op reageert.

Het is echt geweldig, dat eenieder hier eerlijk en oprecht zijn ervaringen deelt.

Hopelijk kan ik je veel vliegplezier wensen.

Groetjes,

Frank

Ik moet zeggen dat het doornemen van het theorieboek me al aanzienlijk meer vertrouwen geeft.

Begrijpen hoe die overmaatse zakdoek met dat bos touw werkt geeft me tenminste de illusie van controle

Ik heb wel een stukje angstgeschiedenis:
Vele jaren geleden ben ik begonnen met paragliding aan de lier. Het voordeel was dat bij de eerste vlucht ik niet veel hoger dan een meter kwam. En daarna wat hoger. En uiteindelijk een echt vluchtje, met ontkoppelen. Een jaartje later was ik in Frankrijk op een 500 meter start. Ik keek de diepte in en deed het bijna in mijn broek. Maar direct na het loskomen eigenlijk alleen maar stress over het aanvliegen naar de landing. Jaar later Oostenrijk. Daar maakte ik de fout om een uitgespuugd kauwgompje na te kijken.... dan beseffen je primitieve hersenen pas echt hoe hoog je zit! Overigens heb ik daar ook flink gethermiekt, en opeens op dik een km boven de hoge start (waar wij als beginners nog niet mochten komen) was ook wel beangstigend. Daarna talloze mini-startplekjes in de bergen ervaren, valpartijen, crashes van anderen gezien. Dus ja, ik heb wel enigszins respect voor wat we doen.
Nu geniet ik van de gezapige weitjes waar we niet vanaf kunnen vallen en alle ruimte hebben, geen lei-wind achter bergpieken, geen (extreme) thermiekbellen, overal uitwijkveldjes... Wel af en toe windmolens om te ontwijken maar verder is het ontspannen! En toch blijft het spannend, gek genoeg. Misschien omdat het niet natuurlijk is wat we doen?