Ons Duitse avontuur van een week geleden smaakte naar meer. Arjan had deze week nog vakantie en ik nog wat langer. Over het strand vliegen dat leek ons beide prachtig. Bij een low budget tripje past geen Italië of Brazilië maar Calais in Frankrijk was haalbaar. Op Google Earth (wat een prachtige toepassing!) zag ik ons al over het brede strand naar Duinkerken vliegen. Daarna eerst eens even naar het weer op die locatie gekeken.
Deze week zou dinsdag avond en woensdag morgen mooi zijn om te vliegen. Google earth was niet helemaal duidelijk over de breedte van het strand: het getij speelde natuurlijk een grote rol.
Uit het getijden overzicht van Calais bleek dat we er dinsdag avond vroeg bij moesten zijn omdat 22:00 uur hoogwater werd bereikt. Voor woensdag gold dat we vroeg uit de veren zouden moeten zowel voor een breed strand als een acceptabele wind.
Nog even gekeken of er nog vliegbeperkingen zouden zijn en de Europese Airspace kaart op mijn GPS geladen. Het gebied waar we wilden vliegen lag midden in een CTR. Nu heb je zo het telefoonnummer via Google te pakken en even later belde ik met het vliegveld en vroeg of ik toestemming kon krijgen om met een paramotor zonder transponder door de CTR te vliegen: “No Problem” vertelde de Engels sprekende Fransman. Direct de frequentie van de tower in mijn radio vastgelegd zodat contact een eitje zou zijn.
Na wat extra druk van mijn kant en onderhandelen aan Arjans kant met zijn vriendin vertrokken we om 13:30 naar Calais met 14 € aan boodschappen van de Super in mijn campertje. Bij Calais was de zak met appelen nagenoeg leeg en werd mijn stemming een beetje bedrukt omdat we met het busje maar niet bij dat strand konden komen. Na verschillende pogingen besloten we een poging te wagen op het vliegveld van Calais (in Marck) een stukje boven Calais maar wel dicht bij het strand. In het restaurant liepen we nagenoeg direct tegen de Genaral manager aan, het was toen 1800 uur. Deze good guy spelende fransman suggereerde dat het geen probleem zou zijn te starten vanaf het gras naast de baan als we maar een radio hadden: hij belde wel even met de toren. Even later vertelde hij dat we wel mochten starten maar dan via de baan waar de wind dwars op stond en als we de radio gebruikten in het Frans!. Vooral dat laatste was voor mij een brug te ver. Maar geen nood om 1900 uur sloot de tower en was er geen CTR meer, vliegen was dan je eigen verantwoordelijkheid al moest je nog steeds op de tower frequentie uitluisteren (in het Frans!). Om nog een uur op het vliegveld rond te hangen was niet aantrekkelijk ivm hoog water en steeds verder afnemende wind. Na nog een stukje rijden kwamen we bij de perfecte startplek naast ons busje. Vlak achter lage duinen zaten we beide om 1900 uur in de lucht.
Na een paar meter lift het brede strand onder ons de kust van Dover aan de andere kant als een donkere streep. Een werkelijk prachtige vlucht van 2:30 uur volgde. Eerst een stuk naar het noorden richting Duinkerken. Langs de waterlijn tientallen Fransen bezig met de nationale sport: vogeltjes doodschieten. Langs de kerncentrale van Gravelienes waar op de brug over de koelwater inlaat hele rijen Fransen hun hengeltje aan het uitgooien waren. We vlogen tot vlakbij Duinkerken en keerden om.
Op de terugweg begon ons speelkwartiertje waarbij Arjan met zijn voet strepen door het strand trok en wij landingen en doorstarts met gas op de motor oefenden. Omdat Arjan ook wel eens op de foto wilde, landen we met heel weinig wind op een ongelukkige plek in het rulle zand. Zowel Arjans start als de mijne waren daar aller-beroerdst.
We hadden een prachtige vlucht gehad, geholpen door de opwaartse wind bij de duinen waren we 2 en een half uur in de lucht, een half uur meer dan "normaal" met Arjans tank vol.
Bij het busje de eerste 2 blikjes van het sixpack Bavaria geopend en daarna richting Saint Inglevert. Volgens de manager van het vliegveld in Calais konden we daar op het MLA vliegveld starten. Die locatie was bovendien buiten de CTR van Calais die de volgende morgen om 9:00 weer open was. 30 Km naar het zuiden reden na een pikdonder weggetje langs de bunkers van de Atlantic Wall de airstrip op van Saint-Inglevert Airfield. Bij thuiskomst maar eens de geschiedenis van de vliegveld gelezen die teruggaat tot de 1ste wereldoorlog (voor de liefhebbers zie Wikipedia)
Na een rondje op de brede strip met dimlicht omdat het grote licht niet meer werkte, was het tijd voor de rest van het sixpack, de chips en de koeken. Middernacht met Arjans wekker op 5:15uur kropen we in onze slaapzak. Met de paramotoren in de nachtelijke koude begon ik aan het omzagen van een bos, althans volgens Arjan.
In het pikke donker om 5 uur vertelde Arjan luidruchtig dat ik nog wel mocht blijven liggen. Helaas had ik de koffiefilter vergeten. Een waterfles van Arjan werd onthoofd en als filter ingezet. Voor 6 uur zaten we aan het ontbijt met heerlijke koffie.
Om zeven uur had Arjan zijn “long” field takoff Runway 21. Even later vloog ik hem achterna over de Atlantic Wall Met onder ons het wakker wordende land met reeën en talloze plassen met echte of lokeenden voor de Franse hobby. Door de laaghangende mist in het dal trokken we onze sporen en rook ik de benzine damp van Arjans motor.
Boven schoot het niet echt op, er was veel meer tegenwind dan windfinder ons had beloofd. Onderweg raakte het geheugenkaartje van het fototoestel waarmee ik Arjan nu eens mooi op de plaat zou zetten, vol en we besloten voor een strand landing na ca 1 uur vliegen. Dat was een ernstige vergissing. Er was inmiddels zoveel wind dat het landen van Arjan uitmondde in zandhappen.
Na het wissen van mislukte foto’s en een filmpje ging Arjan weer de lucht in: Zelden zo’n geklungel gezien. Het waaide zo hard dat je geen tijd had om je A-risers vast te pakken. De wind had je scherm al weer alle kanten op getrokken. Na verschillende pogingen en experimenten hing Arjan dan toch stil in de lucht bóven mij: vóór mij kwam het water dat akelig snel dichterbij. Zonder hulp was ik aan de beurt. Na 3 pogingen met uiteindelijk een tak met tientallen zijtakjes in mijn lijnen vroeg ik Arjan maar naar het busje te vliegen en mij op te komen halen. Vanuit de lucht zag Arjan dat ik meer dan een km over het strand zou moeten ploeteren om bij een weggetje te komen. Voldoende reden om een ultieme startpoging tussen een duinenrij te ondernemen. De grondwind was daar veel minder waardoor ik na nog een keer over een draad te zijn gestruikeld uiteindelijk mijn scherm min of meer op een hoop kon uitleggen. Netjes spreiden was er met die wind niet bij. De eerste poging ging direct goed. Mijn scherm recht boven me, omdraaien, gas en direct recht naar boven. Mijn net getunede motortje gaf me veel lift maar de wind nog veel meer. Ik werd krachtig richting een hoge duin geblazen waarvan ik de top met mijn voet schampte. Even later zag ik de reden de buitenste draden van mijn B-risers? zaten om mijn scherm gedraaid, daardoor hadden mijn stuurpogingen te weinig effect. Na eerst maar eens wat hoogte te hebben gemaakt kon ik de buitenste lijnen weer losmaken en vloog mijn scherm weer “normaal”: dat wil zeggen loeihard. Met mijn trimmers dicht vloog ik richting veld. Thuis op de logging van mijn GPS zag ik dat ik hele stukken meer dan 45 mijl per uur heb gevlogen. Arjan die inmiddels allang weer bij het busje stond beurde mij op door te zeggen dat ik goed moest opletten bij het landen omdat het inmiddels flink thermisch was geworden. Omdat ook de MLA vliegers wakker waren, besloot ik in het omgeploegde zachte land voor de airstirp te landen. Recht naar beneden kwam ik keurig op mijn pootjes terecht. Snel omdraaien en mijn scherm gecontroleerd op de grond krijgen was te veel gevraagd.
Na een laatste keer zand happen zaten de meer dan 5 Franse vlieguren er op. Onderweg naar het busje nog maar eens naar de windzak gekeken. Beide hebben we veel geleerd en ja we weten dat het niet helemaal(helemaal niet?) verantwoord was, maar mijn god wat was het een leuke trip.
Arjan&René
Aanmelden
Registreren
FAQ
Zoeken
